Nieuwjaar

Vind je dat ook niet? De tijd raast voort met een vliegende vaart! We zijn 2024 in gedenderd. 2023 was precies nog maar goed ingezet en daar stond ineens 24 op de klok. De tijd lijkt voortdurend tandjes bij te steken. Waarschijnlijk daarom raak ik steeds meer achterop met het versturen van kaarten en berichtjes, tot mijn grote spijt. Want de trein is alweer een station verder ofwel ik heb de boot gemist.

Elk jaar opnieuw heb ik het goede voornemen om het de volgende keer beter en vroeger aan te pakken. Daarvoor dient immers het nieuwe jaar: om goede voornemens en wensen de wereld in te sturen. Ik heb bij mezelf gemerkt dat dit een aangenaam gevoel geeft: opnieuw kunnen starten. Het voorbije overschouwen en achterlaten en met een blij gemoed het nieuwe tegemoet treden. Het is als op adem komen. Het is de deur dichttrekken en een andere openen. Het is het pad effenen om nieuwe kansen te creëren. Want het nieuwe waar we willen voor kiezen, lonkt als een lolly.

Ken je die sensatie van een pas aangekocht kledingstuk dat je onmiddellijk wil aantrekken? Het is maagdelijk, niemand heeft het ooit gedragen en is dus alleen voor jou. Het geeft me altijd een gevoel dat ikzelf wat veranderd ben, dat ik mezelf opnieuw gedefinieerd heb, via dat nieuwe stuk kledij. Dit is een deeltje van de nieuwe ik. Wat in mijn kast hangt verdwijnt naar de achtergrond, zowel in de kast als in mijn hoofd. En hoe meer ik ernaar verlangde, hoe sterker het effect en hoe langer het aanhoudt. Want uiteraard, ook dit wordt mettertijd een oud gegeven, waar bij wijze van spreken stof op komt te liggen.

Ook de natuur vernieuwt zich elk jaar opnieuw. In die zin is nieuwjaar goed gekozen in de winter. Alles valt stil en lijkt tot rust te komen om dan in de lente ineens voorzichtig z’n kopje boven de grond te steken of een blaadje te vormen. Maar eerst trekt de natuur zich terug, verzamelt haar krachten in de bodem. Ook wij willen graag vervellen, het zit in onze genen. Ons oude huidpak uitdoen om ons in een kraaknet, nieuw en perfect zittend maatwerk te hijsen. Dat ligt aan de basis van die voornemens en wensen, voor onszelf en wie ons dierbaar is. Een beetje reflectie over wat we willen meenemen en wat achterlaten, hoort onvermijdelijk bij deze verpopping.

Dat dit niet vanzelf gaat, getuigden ons de voorbije jaren. Misschien dat we ook daarom dit jaar er weer hard hebben ingeknald, ondanks het verbod op vele plaatsen. Opdat iedereen ‘de blijde boodschap hore’! Halleluia! En wat zo moeilijk verandert met oorverdovend geluid de lucht in te schieten. Weg ermee! Ik begrijp het wel: de klanken van wat niet lijkt te veranderen doen ook vreselijk pijn in de oren. Daarom is oorlog tijdens Kerst en Nieuwjaar zo pijnlijk en schrijnend, vooral wanneer een staakt-het-vuren geen ruimte en respect krijgt. Daarom knallen we mee, met de transformerende kracht van het vuur. De stilte van het donkere uur doorbrekend om te verkondigen: nu zal het anders zijn!!! Anders, terwijl vogels en honden en verschillende dieren buiten zichzelf dolgedraaid zijn van angst. Zij hebben het lijdzaam te ondergaan, niet in staat hun gehoor af te sluiten. Alhoewel ik me kan voorstellen dat dit misschien wel hun grootste nieuwjaarswens zou kunnen zijn: ongevoelig worden voor het knallen, of zou het de wens zijn dat wij een geluidloos vuurwerk uitvinden?

Mijn wensen zitten dit jaar in een ander jasje. Ik heb ze verpakt in een klein doosje dat ik in mijn hart een plaatsje gaf. De voorbije tijd heb ik ontdekt dat de dierbaarste dingen goed verborgen bewaard moeten worden. In stilte. Een beetje zoals ‘geen paarlen voor de zwijnen’. De stilte is zo zorgzaam voor wat kostbaar is en laat het genereus groeien in haar schoot. Daar vindt de creativiteit zijn adem om alles vorm te geven en op zijn eigen tijd geboren te laten worden. Het is als een marineren in de bodem tot plots, ineens, dat blaadje, dat stengeltje voorzichtig maar beslist zijn kopje boven steekt.

Ik heb nooit gehouden van knallen. Niet van vuurwerk, niet van een knallend motorvoertuig. Als kind hield ik altijd mijn handen rond mijn oren toen er eentje voorbij scheurde. Het deed gewoonweg pijn. Ik gun het ze van harte hoor, dat luidruchtig aankondigen van: ik ben hier. Ik zou daar zelf wat meer van kunnen gebruiken. Anderzijds kon ik lang niet begrijpen waarom zij dat niet hoorden, hoeveel lawaai ze maakten. Tot ik ineens doorhad dat je de stilte niet hoort als je luid bent, je merkt de stilte niet want ze is afwezig, opgeslokt in de lawaaierige herrie.

Om een knal te creëren heb je energie nodig. Veel energie. Zoveel dat zelfs doden kunnen vallen. Nieuwjaarsdoden. ‘Hij is het nieuwe jaar uitgeknald’. Vreselijk. En dat terwijl je feest viert en grote wensen hebt voor vrede en liefde. Het is de wereld op zijn kop en zo erg jammer. Mijn hart bloedt als ik eraan denk.

Om al deze redenen hou ik mijn wensen vanaf nu voor mezelf, in stilte. Zodat ze hun krachten niet verliezen. Opdat ze kunnen rijpen in mijn hart en samen met de tijd die vorm krijgen die het nieuwe jaar van me vraagt en aan me geeft. Zodat ze passen, op maat zijn van wie ik in het komende jaar word. Die onbekende nieuwe stukjes mens die in me aan het ontwaken zijn. En vooral, opdat ze jouw nieuwe wensen-zijn mogen ontmoeten. Zodat we onze droom werkelijkheid maken, elkaar voedend en boetserend. Onze droom van een menselijkere wereld, waar stilstaan de grondsteen is voor een stad van vrede en bruisende vreugde. Dat klinkt me als muziek in de oren, als het geluid van het glas dat ik samen met je hef, waarin de pareltjes zachtjes tegen de oppervlakte ploffen. De pareltjes die zich verborgen aaneenregen in een grondig fermentatieproces. Alchemie in ons glas, ter ere van ons feest van verandering.

Gelukkig 2024!!!